|
Św. Elżbieta, córka króla węgierskiego
Andrzeja II i siostrzenica św. Jadwigi, urodziła się w roku 1207. Poślubiła
Ludwika IV, landgrafa Turyngii. Z wielką gorliwością pełniła uczynki
miłosierdzia, pielęgnując osobiście ubogich i trędowatych. Mając 20 lat owdowiała
i została razem z trojgiem dzieci wyrzucona z zamku przez rodzinę męża.
Wstąpiła do trzeciego zakonu św. Franciszka i całe swoje mienie obróciła na
budowę szpitala dla ubogich. Zmarła 19 listopada 1231 roku.
Wspomnienie św. Poncjana, papieża i męczennika. Św. Poncjan rządził Kościołem
w latach 230 - 236. Na rozkaz cesarza Aleksandra został deportowany na
Sardynię i tam umarł śmiercią męczeńską.
|
|
LEKCJA - czytania z Księgi Przysłów, Prz 31:10-31
Na kartach Starego Testamentu znajdujemy obraz idealnej matki całkowicie
oddanej mężowi i domownikom.
Mężną niewiastę któż znajdzie? Jej wartość daleko ponad ostatnie granice!
Serce jej męża ufność w niej pokłada, a zysków mu nie zabraknie. Świadczy mu
to, co dobre, a nie złe, po wszystkie dni jego życia.
Poszukała wełny i lnu i przemyślnie pracowała rękoma swymi. Stała się jako
okręt kupiecki, co z dala chleb swój przywozi. Wstała jeszcze wśród nocy i
żywność rozdała domownikom, a pokarm swoim służącym. Pomyślała o roli i
nabyła ją, z owocu swych rąk zasadziła winnicę. Biodra swe męstwem opasała i
umocniła swe ramię. Skosztowała i przekonała się, że dobre jest jej zajęcie:
pochodnia jej nocą nie zgaśnie. Sięgnęła ręką po trudne zajęcia, a palce jej
ujęły wrzeciono. Nieszczęśliwemu otwarła swą rękę, wyciągnęła swe dłonie ku biedakowi.
Dla domu swego o chłody lękać się nie będzie: wszyscy bowiem jej domownicy
podwójnie są odziani. Zwierzchnią szatę sporządziła sobie: bisior i purpura
to jej odzienie. Mąż jej jest znany wśród bram, gdy ze starszymi okręgu
zasiędzie. Tkaninę uczyniła i sprzedała, i dostarczyła pas Chananejczykowi.
Moc i dostojność jej szatą, i śmieje się na myśl od dniu ostatnim. Usta swe
dla mądrości otwiera, a językiem jej rządzi prawo łagodności. Myślała o
ścieżkach domu swego, a chleba bezczynnie nie jadła.
Powstali synowie jej i najszczęśliwszą orzekli. I mąż jej również ją
pochwalił: «Wiele córek zgromadziło skarby: tyś je wszystkie przeszła».
Zawodny jest wdzięk i próżna jest piękność: niewiasta, co Boga się boi – ta
dozna chwały. Dajcie jej z owocu jej rąk, a dzieła jej niech ją chwalą w
bramach.
|
|
EWANGELIA - według Św. Mateusza, Mt 13:44-52
Onego czasu: Powiedział Jezus uczniom swoim tę przypowieść: «Podobne jest
Królestwo Niebieskie do skarbu ukrytego w roli, który, gdy znalazł człowiek,
skrył, a przejęty radością idzie i sprzedaje wszystko, co ma, a kupuje ową
rolę.
Również podobne jest Królestwo Niebieskie człowiekowi kupcowi, poszukującemu
pięknych pereł. A znalazłszy jedną perłę kosztowną, poszedł i sprzedał
wszystko, co miał, i nabył ją.
Również podobne jest Królestwo Niebieskie do sieci zapuszczonej w morze i
zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. I wyciągnąwszy ją, gdy była pełna, i
usiadłszy na brzegu, dobre powybierali do naczyń, a złe precz wyrzucili.
Tak będzie przy końcu świata. Wyjdą Aniołowie i wyłączą złych spośród
sprawiedliwych, i wrzucą ich w piec ognisty. Tam będzie płacz i zgrzytanie
zębów. Zrozumieliście to wszystko?» Mówią Mu: «Tak». Rzekł im: «Przeto każdy
uczony w Piśmie, biegły w nauce o Królestwie Niebieskim, podobny jest do
człowieka gospodarza, który dobywa ze skarbca swego rzeczy nowe i stare».
|
/zdjecia/klawisz_play.gif)