Dni Krzyżowe (Dies
Rogationum) obchodzi się w dzień św. Marka Ewangelisty (25 kwietnia) oraz w
poniedziałek, wtorek i środę przed Wniebowstąpieniem Pańskim przypadającym w
miesiącu maju.

W tych dniach odbywają
się błagalne procesje ze śpiewem litanii do Wszystkich Świętych dla
uproszenia dobrych urodzajów, stąd pochodzi nazwa tych dni: Dni błagalne
(rogationes). Ponieważ w Polsce procesje często zdążają do przydrożnych
krzyży, przy których odprawiano nabożeństwa błagalne, dni te otrzymały u nas
nazwę Dni Krzyżowych.
Procesja w dniu św.
Marka nazywa się Litanią Większą (litaniae maiores) i jest ona starsza od
święta św. Marka Ewangelisty, swoimi korzeniami tkwi w pierwszych wiekach
chrześcijaństwa.
Dni błagalne przed
Wniebowstąpieniem Pańskim nazwano Litaniami mniejszymi (litaniae minores).
Pojawiły się one w V wieku we Francji, gdzie wskutek klęsk, które nawiedziły
diecezję wienneńską, jej biskup św. Mamert zarządził uroczyste procesje błagalne
przez trzy dni poprzedzające Wniebowstąpienie Pańskie. W VI wieku zwyczaj ten
przyjął się w całej Francji. W roku 816 papeż Leon III wprowadził te procesje
w Rzymie i wkrótce przyjęły się one w całym Kościele.
Wniebowstąpienie jest ukoronowaniem
Zmartwychwstania. Pascha — przejście Pańskie osiąga w tej tajemnicy swój kres.
Człowieczeństwo Zbawiciela otrzymuje najwyższą chwałę w nagrodę za doskonałe
posłuszeństwo wobec Ojca. Wejście Chrystusa do nieba to wejście Arcykapłana
Nowego Testamentu do świętego świętych «aby wstawiać się za nami».
Wniebowstąpienie jest również triumfem ludzkości. Chrystus umieścił bowiem po
prawicy Ojca ułomną ludzką naturę. «Gdyśmy byli umarłymi przez grzechy...
(Bóg) wzbudził (nas) z martwych, dozwolił zasiadać na niebiosach w Chrystusie
Jezusie» (Ef. 2, 5-6). Tajemnica Wniebowstąpienia dopełni się ostatecznie
wówczas, gdy wejdą do nieba również członki Jego Mistycznego Ciała. Całe
życie Kościoła jest przygotowaniem na dzień, w którym Chrystus wróci, aby
wprowadzić odkupionych do chwały Ojca. Teksty Mszy św. wysławiają
Wniebowstąpienie jako triumfalny pochód Zbawiciela. Modlitwy są wyrazem
chrześcijańskiej nadziei.
|
LEKCJA - Czytania z Dziejów Apostolskich, Dz 1:1-11
Wstęp do księgi Dziejów Apostolskich to równocześnie wstęp do dziejów
Kościoła. Z chwilą odejścia Zbawiciela rozpoczyna się posłannictwo Jego
Kościoła, które jest przedłużeniem posłannictwa samego Chrystusa.
W pierwszej księdze opowiedziałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus uczynił był
i czego nauczał od początku, aż do dnia, w którym, gdy przez Ducha Świętego
pouczył wybranych przez siebie Apostołów, wzięty był do nieba. Im też po
swojej męce ukazał się jako żyjący, dając im tego liczne dowody, zjawiając się
wobec nich przez dni czterdzieści i pouczając o Królestwie Bożym.
A gdy zasiadł z nimi do stołu, przykazał im, aby nie odchodzili z Jerozolimy,
ale oczekiwali obietnicy Ojca, o której słyszeliście — mówił — z ust moich,
że (mianowicie) Jan bowiem chrzcił tylko wodą, a wy będziecie ochrzczeni
Duchem Świętym po niewielu dniach. Ci więc, którzy się zebrali, zapytywali
go: «Panie czy teraz odbudujesz królestwo Izraela?» Ale on odrzekł: «Nie
należy to do was, abyście znali czas i chwile wybrane przez Ojca na mocy
najwyższej jego władzy, ale otrzymacie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na
was i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i Samarii, i aż
po krańce ziemi». A gdy to powiedział w ich oczach uniósł się w górę i obłok
osłonił Go przed ich wzrokiem. I gdy oni pilnie patrzyli za oddalającym się
ku niebu, oto stanęli przy nich dwaj mężowie w białych szatach, którzy
rzekli: «Mężowie galilejscy, czemu stoicie zapatrzeni w niebo? Ten Jezus,
który spośród was wzięty jest do nieba, przyjdzie tak, jakoście go widzieli
idącego do nieba».
|
EWANGELIA - Według Św. Marka, Mk 16:14-20
Onego czasu: Ukazał się Jezus jedenastu, gdy siedzieli u stołu, i ganił
niedowiarstwo ich i twardość serca, że nie uwierzyli tym, którzy go widzieli
zmartwychwstałego. I rzekł im: «Idąc na cały świat, głoście Ewangelię
wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i ochrzci się, będzie zbawiony, a kto nie
uwierzy, będzie potępiony. A tym, którzy uwierzą, takie cuda towarzyszyć
będą: w imię moje będą czarty wyrzucać, nowymi językami mówić będą, węże będą
brać, i choćby coś trującego pili, szkodzić im nie będzie; na chorych ręce
kłaść będą, a wyzdrowieją». A Pan Jezus potem, gdy do nich przemówił, wzięty
był do nieba i zasiadł na prawicy Bożej. Oni zaś wyruszywszy, przepowiadali
wszędzie, a Pan im dopomagał i utwierdzał mowę przez cuda w ślad za nimi
idące.
Po odśpiewaniu ewangelii gasi się paschał, który symbolizował pobyt
zmartwychwstałego Zbawiciela na ziemi.
|