|
U progu każdej nowej pory roku Kościół poświęca trzy dni tygodnia – środę, piątek i sobotę – na post i modlitwę, aby uprosić błogosławieństwo Boże dla pracy ludzkiej, a także dla duchownych, którzy otrzymują w sobotę święcenia kapłańskie.
Suche Dni są kwartalnymi dniami skupienia. Każde z Suchych Dni w ciągu roku mają swoją szczególną intencję.
Suche dni letnie wypadają zawsze podczas oktawy Zesłania Ducha Świętego. Było to pierwotnie święto dziękczynne za pierwociny zebranych plonów. Dziękujemy również za żniwo duchowe, jakie zebraliśmy w dniu Zesłania Ducha Świętego. A że żniwo wielkie, a robotników mało, więc modlimy się gorąco za przyszłych kapłanów, aby Duch Święty błogosławił im w pracy duszpasterskiej.
W Suche Dni obowiązuje post ścisły, to znaczy powstrzymujemy się od pokarmów mięsnych i spożywamy tylko jeden posiłek do syta oraz dwa skromniejsze.
(Mszał Rzymski)
Prorok Joel opisuje czasy mesjańskie
jako okres wyjątkowego dobrobytu. Obfitość płodów ziemi jest znakiem
widzialnym obecności Boga wśród swojego ludu (lekcja). Kościół dziękuje Bogu
za urodzaje, ale przede wszystkim za dary, którymi obdarza go Duch Św. W
ewangelii czytamy opis uzdrowienia paralityka. Uzdrowienie ciała zostało
poprzedzone uzdrowieniem duszy. Władza odpuszczenia grzechów jest znacznie
dobitniejszym znakiem obecności Boga w Kościele niż doczesna pomyślność.
|
|
LEKCJA - Czytanie z Księgi Proroka Joela, Jl 2:23-24; 2:26-27
To mówi Pan Bóg: Synowie Syjonu weselcie się i radujcie się w Panu, Bogu
waszym, bo wam dał nauczyciela sprawiedliwości i uczyni, że spadnie na was
deszcz ranny i późny jak na początku. I napełnią się gumna wasze zbożem, a
prasy opływać będą winem i oliwą. Będziecie jeść do syta i najecie się, i
chwalić będziecie imię Pana, Boga waszego, który uczynił dziwy z wami, a nie
zawstydzi się lud mój na wieki. Będziecie wiedzieć, że ja wpośród Izraela
jestem, ja, Pan, Bóg wasz, i nie ma innego; i nie będzie zawstydzony lud mój
na wieki. Mówi Pan wszechmogący.
|
|
EWANGELIA - według Św. Łukasza, Łk 5:17-26
Onego czasu: Stało się dnia jednego, że Jezus siedział nauczając. A zasiedli
i faryzeusze oraz uczeni w Prawie, którzy przybyli ze wszystkich osad Galilei
i Judei, i z Jeruzalem, a była moc Pańska ku ich uzdrowieniu.
I oto mężowie przynieśli na łożu człowieka tkniętego paraliżem. I usiłowali
go wnieść, i złożyć przed Nim. A gdy nie znaleźli, którędy by go wnieśli z
powodu tłumu, weszli na dach i przez powałę spuścili go na łożu do środka,
tuż przed Jezusem. A On, widząc ich wiarę, rzekł: «Człowiecze, odpuszczają ci
się grzechy twoje». I poczęli myśleć uczeni i faryzeusze, i mówić: «Kimże on
jest, że bluźni? Któż może odpuszczać grzechy, jeśli nie sam Bóg?» Ale Jezus,
poznawszy ich myśli, odpowiadając rzekł do nich: «Cóż to myślicie w sercach
waszych? Cóż jest łatwiej rzec: Odpuszczają się tobie grzechy, czy też: wstań
i chodź. Wszakże, abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma moc na ziemi
odpuszczania grzechów (rzekł do paralityka): Tobie mówię, wstań, weźmij łoże
twe i idź do domu twego». A natychmiast powstawszy wobec nich, wziął łoże, na
którym leżał, i odszedł do domu swego, wielbiąc Boga.
I zdumienie ogarnęło wszystkich, i wielbili Boga. I napełnieni bojaźnią
mówili: «Widzieliśmy dzisiaj rzeczy podziw budzące».
|
/zdjecia/klawisz_play.gif)