|
Stacja odbywa się w najstarszym
mariańskim kościele Rzymu, w którym spoczywa Polak, biskup warmiński,
kardynał Stanisław Hozjusz (zm. 1579). Czytania dzisiejszej Mszy wskazują dwie drogi: drogę zbawienia i drogę potępienia.
Ufność w Bogu i miłość wiodą do zbawienia, pycha i samolubstwo prowadzą
na zatracenie.
Wspomnienie Św. Franciszki
Rzymianki, Wdowy.
Święta była wzorową małżonką
chrześcijańską i matką sześciorga dzieci. Po śmierci męża wiodła życie
zakonne w ufundowanym przez siebie klasztorze Oblatek pod regułą św.
Benedykta, poświęcając się modlitwie i posługiwaniu ubogim. Doświadczała
niekiedy widzialnej obecności swojego Anioła Stróża (kolekta). Zmarła 9 marca
1440 roku.
|
|
LEKCJA - Czytanie z Księgi Proroka Jeremiasza, Jer 17:5-10
To mówi Pan Bóg: Przeklęty człowiek, który ufa w człowieku i czyni ciało ramieniem
swoim, a od Pana odstępuje serce jego. Bo będzie jak wrzos na puszczy i nie
ujrzy, gdy przyjdzie dobro, ale będzie mieszkał w suchości na puszczy w ziemi
słonej i niemieszkalnej.
Błogosławiony mąż, który ufa w Panu i będzie Pan ufaniem jego. I będzie jak
drzewo, które przesadzają nad wodami, które ku wilgoci puszcza korzenie
swoje; a nie będzie się bało, gdy przyjdzie gorąco, i będzie liść jego
zielony, a czasu posuchy nie będzie się trapić i nigdy nie przestanie czynić
owocu. Zawiłe jest serce wszystkich i niewybadane; kto je pozna; ja, Pan,
badający serca i doświadczający nerek, który daje każdemu według drogi jego i
według owocu wynalazków jego, mówi Pan wszechmogący.
EWANGELIA - według Łukasza, Łk 16:19-31
Onego czasu rzekł Jezus do faryzeuszów: Był człowiek
pewien bogaty, który przyodziewał się w purpurę i bisior i codziennie
ucztował wystawnie. I był żebrak pewien, imieniem Łazarz, który leżał u bramy
jego, pokryty wrzodami. A pragnął nasycić się odrobinami, które spadły ze
stołu bogacza, a nikt mu nie dawał; tylko psy przychodziły i lizały wrzody
jego.
I stało się, że umarł żebrak i Aniołowie ponieśli go na łono Abrahama. Umarł
też i bogacz i pogrzebany był w piekle. A cierpiąc męki podniósł oczy swoje i
ujrzał w oddali Abrahama i Łazarza na łonie jego. A wołając, rzekł: «Ojcze
Abrahamie, zmiłuj się nade mną i poślij Łazarza, aby umoczył w wodzie koniec
palca swego i zwilżył język mój, bo cierpię męki w tym płomieniu». I rzekł my
Abraham: «Synu, wspomnij, żeś za życia swego otrzymał dobro, podobnie jak Łazarz
zło. Teraz on doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A oprócz tego wszystkiego
między nami a wami otchłań wielka utwierdzona jest, aby ci, którzy by chcieli
stąd przejść do was, nie mogli, ani też stamtąd tutaj się przeprawić». I
rzekł: «Proszę cię tedy, ojcze, abyś wysłał go do domu ojca mego, mam
bowiem pięciu braci, aby ich przestrzegł, żeby i oni nie dostali się na
to miejsce mąk». I rzekł mu Abraham: «Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich
słuchają». A on rzekł: «Nie, ojcze Abrahamie, ale gdyby kto z umarłych
poszedł do nich, będą pokutę czynili». I rzekł mu: «Jeżeli nie słuchają
Mojżesza i Proroków, nawet choćby kto z martwych powstał, nie uwierzą».
|
/zdjecia/klawisz_play.gif)